بین الحرمین تنها خیابانیست که هر دو طرفش تو را به یک بهشت زمینی هدایت میکند پس تو بین دوراهی دل ودلت میممیمانی ودائم دل دل میکنی که به زیارت کدامینشان بروی ودر جوار کدامین یک اشک بریزی و دلی سبک کنی این میشود که ترجیح میدهی بنشینی وسط صحن وسرایشان وگاه گاه آهی میکشی وگلدسته های عباس را نگاه میکنی بعد از آن شاید زیر گریه بزنی و دلت نیاید آنی چشم از گنبد حسین برداری این است که میگویم نگویید بین الحرمین بگویید بین الجنتین